Door middel van uiterst precieze tekenkunst gaat Amy Hilton voorbij de traditionele academische vormen om met verschillende vormen en weergaven te experimenteren en, steeds in de optiek van een dialoog tussen het zichtbare en het onzichtbare, het ‘in between-verband’ aan het licht te brengen – als een entre-deux die twee delen met elkaar verbindt om een gekristalliseerd en gesublimeerd geheel te laten ontstaan.

Tussen duistere abstracties en minimale grafische partities, of nog, het onderzoeken van de nerven van marmer die in een oogwenk verdampen, nodigt de kunstenaar ons uit om verder te gaan dan de passieve contemplatie. Ze leidt ons naar een zintuiglijke, intelligibele ervaring van onze waarnemingen, als een vergaarbak van grote bespiegelingen over de harmonisatie van het leven en de wereld in zijn universaliteit.

De pijlers en bevragingen die het werk van Amy Hilton besturen, ontstaan zes jaar eerder wanneer ze twee stukken van eenzelfde steen opraapt en deze in een onschuldige, automatische beweging samenvoegt.
De begrippen ‘het geheel’ en ‘gedeelten’ gaan vervolgens in dialoog met de diepere, grote vraagstukken over de levenservaring, evenals harmonie en vervollediging. De kunstenaar gaat vervolgens dieper in op de taoïstische filosofie, het mythische Oosterse denken, de theosofische leer tot de moderne wetenschappen, om er maar enkele te noemen.

De observaties in het nauwe kader van de breuk van deze twee stukken steen hebben onder andere een bijzondere interesse voor het neo-Confuciaanse concept tot gevolg: het ‘li’ of het geheel van schema’s dat voortdurend tussen de natuur en onze percepties in de wereld, inclusief ons eigen bewustzijn, optreedt.

In het werk van Amy Hilton, via haar werk op papier of via toepassingen als sculpturale werken en andere installaties uit diverse materialen, zijn het licht en het fragment twee essentiële componenten van de bezieling die de kunstenaar in haar werk legt – als een continue ademhaling van het universum waarin we zijn en bestaan.