De spiegel van Claude of “zwarte spiegel” of zelfs “zwarte landschapspiegel” werd veel gebruikt door landschapsschilders en kunstliefhebbers in de late 18e en 19e eeuw. Het bestaat uit een licht bol glas met een tint aan de achterzijde, meestal van lampzwart. Het bolle gedeelte weerspiegelt het onderwerp, vaak een landschap, maakt het beeld donkerder en geeft het diepte. Degene die het gebruikte, keerde zijn rug naar het landschap en observeerde het beeld in deze “spiegel”, om het te overdenken of te tekenen. De tekeningen die op deze manier werden gemaakt waren in een stijl die leek op die van Claude Lorrain, vandaar de naam die aan dit instrument werd gegeven. Het was een tussenpersoon om beter, of liever gezegd anders te zien, en tegelijkertijd keerde deze “spiegel” de relatie tot het landschap om door het te maken.

Met zwarte inkt beplakte brillen op de rug maken de tentoonstelling compleet. Tekeningen, enkele getekende lijnen, met inkt geïmpregneerde vellen papier, kaders, projecties en reflecties reageren op elkaar en ontvouwen zich in de ruimte. Getuigen van grondmonsters, van ontmoetingen in het hart van doorkruiste gebieden. Een titel die een relatie oproept met landschap, verplaatsing en tekenen. De spiegel als afdruk en omkering van de wereld, zoals de hier gepresenteerde drukgebaren. Het medium als drukoppervlak, zoals dit mineraal. Fotografische geesten en het verschuiven van media. Woorden en fluisteringen van de plaatsen waar ze vandaan komen. Daar zijn de lange echo’s.

Aurélie Gravelat doet onderzoek waarin, in een choreografie van subtiele gebaren, de sporen van aandacht voor de minieme bewegingen van het leven worden ingezet. De lijnen die als muziekpartituren op papier zijn gezet, de vormen die zijn gevouwen en ongevouwen, gerold en ongerold, het papier dat baadt in inkt in grijstinten of de afdrukken, soms positief, soms negatief, zijn allemaal tekenen die wijzen op een bewuste, maar niet volledig gecontroleerde actie van het lichaam, een doorkruising van de ruimte die onverbiddelijk in de tijd is vastgelegd. Tekenen wordt hier gebruikt als het eerste gebaar van inscriptie (of herinscriptie) van het reële, net als fotografie, video en schrijven, die dit nauwgezette werk van vastleggen/onthullen en zijn meervoudige ruimtelijke resonanties begeleiden.

Haar huidige onderzoek, dat begint met collecties leisteen, ontvouwt zich langzaam, als een zwerftocht rond een mineraal onderwerp dat in bredere zin iets probeert te vertalen van onze manieren om de wereld, het land, het landschap te bewonen.

Ze geeft les aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel (ArBA-EsA).