De tentoonstelling Mapa de interiores de la cuarentena is ontstaan uit een oproep die de Spaanse kunstenares en curator Sandra Rein deed op haar Instagram-account aan het begin van haar periode van opsluiting. Daarin stelde zij aan kunstenaars en gebruikers van het netwerk voor om tekeningen te maken van het interieur van hun eigen huis, met de bedoeling een archief van intieme ruimten te creëren dat de curator in staat zou stellen een soort plattegrond te maken van een reeks beelden van onbekende ruimten. Met andere woorden, om een uniek collectief kunstwerk te maken: een plattegrond van de binnensteden van een bepaalde stad. Vanaf het begin dacht de kunstenaar dat deze stad Madrid zou worden. In feite komen de meeste tekeningen uit deze stad, waarmee de tentoonstelling dan ook diep verbonden is.

Het voorstel om mensen uit te nodigen de ruimte waarin zij wonen te tekenen, komt voort uit de opvatting van de kunstenares over de binnenruimte van haar huis-atelier als een fundamenteel intieme, bijna hermetische plaats van leven en creatie. Een ruimte die de voorkeur geeft aan het alledaagse, die de verlangens, de motieven en de emoties belichaamt die elk van de voorwerpen die haar bevolken in zekere mate ontcijferen.

Het kennen van intimiteit, zelfs gedeeltelijk, onthult op een bevoorrechte manier wat werkelijk belangrijk voor ons is. Als men de tekeningen in dit archief bekijkt, kan men delen lezen van een verzameling binnenwerelden die ons in staat stellen de bewoners ervan te intuïtiveren. De aldus verkregen intuïtie brengt ons wonderwel dicht bij de portrettisten van dergelijke intieme ruimten.

De onvoorstelbare situatie van opsluiting heeft onze blik naar binnen gedwongen. De ruimte leren kennen van wat bestaat als innerlijkheid, ons ertoe bewegen erover na te denken en daardoor, en slechts schijnbaar paradoxaal, beter te begrijpen wat zich aan de buitenkant bevindt: de gemeenschappelijke ruimte.

In de loop van de geschiedenis zijn er talrijke kunstuitingen waarin de belangstelling voor intieme ruimten, ruimten waar vrede heerst of ruimten die uitnodigen tot reizen, wordt beklemtoond. De interieurs van Matisse, of de huiselijke ruimtes van Vermeer, bijvoorbeeld, tonen de idealen en aspiraties van hun auteurs en daarmee van een heel tijdperk. Foujita’s, daarentegen, spreken over ons innerlijk.

Toen de curator de tekeningen van haar oproep begon te ontvangen, was zij gefascineerd om te zien hoe geïnteresseerd zij in al deze tekeningen was. Elk had zijn eigen motief. In elk van hen waren er details die haar in staat stelden om een enkele blik te identificeren. Als onderdelen van een geheel krijgt elk van de tekeningen die erin zijn geïntegreerd een nog grotere waarde dan zij afzonderlijk hebben, omdat zij in het geheel het wonderbaarlijke perspectief van algemeenheid krijgen dat, spontaan en legitiem, een bepaalde opvatting van een antropologisch archief mogelijk maakt. Dit archief is gebouwd op een specifieke ruimte en tijd: de scène van onze woningen in de tijd van opsluiting. Alle tekeningen die er deel van uitmaken, stralen vrijgevigheid en toewijding uit. En vooral, en dat is de echte drijfveer achter deze tentoonstelling geweest, onthullen zij ten minste een deel van de intimiteit, die altijd op de bodem onmetelijk is, van hun auteurs.