Calibri’, ‘Times Normal’, het is er allemaal, gekozen, gemaakt, geselecteerd, ‘Genomen van een vast punt’. 
Joniid tekent. Auto’s, mensen, bloemen. Bijna niets. De bloemen die hier wulps worden aangeboden zijn een uiting van zijn behoefte – nooit bevredigd – om steeds dezelfde gebaren te herhalen. Joniid legt dwangmatig middelmatigheid en verval vast. Zodat ook het minder mooie kan blijven bestaan. 
Met beelden van sporen uit het dagelijks leven en objecten uit onze directe omgeving verkent Sven Laurent noties van ruimte en bestaan, en onthult hij de schoonheid en poëzie die verborgen liggen in ons dagelijks leven. 
Hun creaties zijn geboren uit behoeften, 
Om zichzelf uit te drukken. Om de politieke en sociale onrust van onze wereld te overleven. Om dingen vast te leggen, de ‘kleine’ dingen, het grensgebied. Om aan te geven, om tot leven te brengen. Schoonheid zoeken. 
Ik denk niet dat het nodig is om Duchamp, Gomez Davila, Manuela De Barros of Liebnitz op te roepen om je uit te nodigen om hun werk te ontdekken.